У дакуменце ад 20 снежня 1581 г.  “Полюбовный суд компромиссорский Павла Авсеевича о размежевании земли Клыпинской с Климовичским староством” ідзе гаворка аб размежаванні ўладанняў Паўла Аўсеевіча Асмалоўскага з землямі сялян у раёне в. Балешына. З улікам гэтага дакумента першае згадванне аб Клімавічах ставіцца да 1581 г.

У 1781 годзе зацверджаны герб горада - залатая пчала ў блакітным небе, але з дадаткам - двухгаловым арлом з царскай каронай.

Міхаіл Іосіфавіч Эрдман нарадзіўся ў 1886 годзе ў в. Усушак Быхаўскага павета Магілёўскай губерні. Прымаў удзел у ваенных дзеяннях падчас першай сусветнай вайны.

У 1917 годзе, пасля ранення на фронце, быў шпіталізаваны, прыбыў дадому, дзе, даведаўшыся аб фарміраванні Краснагвардзейскага атрада, уступіў у яго рады ў г. Чавусы.
У 1918 М.І. Эрдман прыняты ў партыю і ў маі 1919 па першай партыйнай мабілізацыі зноў пайшоў на фронт, дзе ўдзельнічаў у наступе на Варшаву і, у сувязі з раненнем, быў адпушчаны дадому. Пасля выздараўлення павятовы ваенкамат, праз уком партыі, накіраваў яго на працу ў міліцыю.
Міхаіл Іосіфавіч прымаў непасрэдны ўдзел у барацьбе з бандытызмам, узначальваючы атрады ў г. Быхаве, г. Рэчыцы. У 1923 годзе працягваў барацьбу з бандытызмам, узначальваючы Клімавіцкую міліцыю. У 1924 М.І. Эрдман з’яўляўся начальнікам Слуцкай акруговай міліцыі. Але адбіваліся на здароўе атрыманыя падчас ваенных дзеяння раненні, і ў 1925 Міхаіл Іосіфавіч прымае рашэнне аб сыходзе з міліцыі.
У далейшым ён займаўся навуковай дзейнасцю, працаваў на выкладчыцкіх і кіруючых пасадах у розных вышэйшых і сярэдніх спецыяльных навучальных установах былога СССР. Другі раз Эрдману М.І. прыйшлося ўзяць у рукі зброю толькі падчас Вялікай Айчыннай вайны. За службу ў міліцыі, удзел у баявых дзеяннях падчас Вялікай Айчыннай вайны і за працу ў мірны час Міхаіл Іосіфавіч неаднаразова заахвочваўся, а таксама ўзнагароджаны ордэнам Працоўнага Чырвонага Сцяга, Ганаровай граматай ВС БССР, медалямі “За абарону Масквы”, “За перамогу над Японіяй” і іншымі.

Валянціна Феафанаўна Андрэева (Палякова), заслужаны настаўнік БССР. За працоўныя поспехі ў 1939 г. яна ўзнагароджана ордэнам Працоўнага Чырвонага Сцяга.
Памерла ў 1980 г.

Нарадзіўся ў сям’i Рамана Пятровiча i Анастасii Самуйлаўны Перагуд. Iван вельмi любiў у юнацтве матэматыку. Давялося папрацаваць яму i ў рыбгасе, i на бетонным заводзе да вайны, вучыўся ў тапаграфiчнай школе.
Паступiў на курсы камсамольскiх журналiстаў пры рэдакцыi газеты “Чырвоная змена”. Прайшоў дастойна Вялiкую Айчынную вайну.
Iван Раманавiч, былы маляр былога камбiната будматэрыялаў, меў паэтычны дар. Аўтар некалькiх паэтычных зборнiкаў. Вершы Iвана Раманавiча лёгка кладуцца на музыку. Гэтыя песнi спявае Клiмавiцкi народны хор. Некаторыя з iх уключаны ў рэпертуар рэспублiканскага хору i змешчаны ў зборнiку “Найбольш папулярныя мелодыi народа Беларусi”.
Неаднаразова творы паэта друкавалiся на старонках рэспублiканскiх, абласных перыядычных выданняў. Асаблiва часта можна спаткаць вершы Iвана Перагуда ў раённай газеце “Родная нiва”.
Памёр у 2009 годзе.

Нарадзіўся ў сям’i Рамана Пятровiча i Анастасii Самуйлаўны Перагуд.
Iван вельмi любiў у юнацтве матэматыку. Давялося папрацаваць яму i ў рыбгасе, i на бетонным заводзе да вайны, вучыўся ў тапаграфiчнай школе.
Паступiў на курсы камсамольскiх журналiстаў пры рэдакцыi газеты “Чырвоная змена”. Прайшоў дастойна Вялiкую Айчынную вайну.
Iван Раманавiч, былы маляр былога камбiната будматэрыялаў, меў паэтычны дар. Аўтар некалькiх паэтычных зборнiкаў. Вершы Iвана Раманавiча лёгка кладуцца на музыку. Гэтыя песнi спявае Клiмавiцкi народны хор. Некаторыя з iх уключаны ў рэпертуар рэспублiканскага хору i змешчаны ў зборнiку “Найбольш папулярныя мелодыi народа Беларусi”.
Неаднаразова творы паэта друкавалiся на старонках рэспублiканскiх, абласных перыядычных выданняў. Асаблiва часта можна спаткаць вершы Iвана Перагуда ў раённай газеце “Родная нiва”.
Памёр у 2009 годзе.

Выдатнік фізічнай культуры СССР, заслужаны трэнер Беларусі, старшыня раённага Савета ветэранаў вайны і працы. 
Прымаў удзел у Вялікай Айчыннай вайне ў складзе 2-га Беларускага фронта. Вызваляў Варшаву і Кенігсберг.
Г.В. Давыдову прысвоена званне “Заслужаны трэнер Беларусі”. З’яўляецца ганаровым членам рэспубліканскага спартыўнага таварыства “Ураджай”. 
За працоўныя поспехі ўзнагароджаны ордэнам Працоўнага Чырвонага Сцяга, медалямі “За трудовую доблесть”, “За трудовое отличие”, двума Ганаровымі граматамі і Граматай Вярхоўнага Савета БССР, ганаровым знакам “За развитие физической культуры и спорта в Республике Беларусь”. 
Працаваў старшыней раённага Савета ветэранаў вайны і працы.
Памёр ў студзені 2012 года.

Нарадзілася Соф’я Яфімаўна 10 студзеня 1931 г. у вёсцы Лядзешня Клімавіцкага раёна. Член КПСС з 1964 г.

Скончыла БСГА ў 1956 г.
Працавала галоўным аграномам (1958), старшынёй калгаса “1 Мая” Мсціслаўскага раёна (1974), намеснікам галоўнага дзяржаўнага інспектара па закупках і якасці сельска-гаспадарчай прадукцыі ў Магілёўскай вобласці (1979).
Званне Героя Сацыялістычнай Працы прысвоена ў 1971 г. за поспехі ў развіцці сельскагаспадарчай вытворчасці і выкананні плана продажу дзяржаве прадуктаў земляробства і жывёлагадоўлі.
Дэпутат Вярхоўнага Савета БССР у 1975–1980 гг.

Вершы пачаў пiсаць Барыс Парфір’евіч яшчэ ў час вучобы ў Горацкай сельскагаспадарчай акадэмiі. Значная частка вершаў была змешчана на старонках раённай газеты “Родная нiва”. Але адна справа публiкацыi ў газеце, зусiм iншая - калi ўсё гэта сабрана ў кнiжцы. У абласной друкарнi выдадзены зборнiк вершаў Барыса Варонiна “От всего сердца”.

Нарадзілася 10 красавіка 1946 г. у г. Клімавічы. Вучылася ў Клімавіцкай сярэдняй школе № 2.
Спортам, які стаў галоўнай мэтай і сэнсам жыцця, пачала займацца з 4-га класа. Выступала за раён на спаборніцтвах, якія праходзілі на лыжні, блакітных і ледзяных дарожках, а таксама па валейболе і баскетболе. Першымі спартыўнымі настаўнікамі былі Г.І. Крупенькін, П.Т. Какора, І.М. Беляцкі. Менавіта яны вызначылі яе дальнейшы лёс. У 1970 г. Альбіна Паўлаўна скончыла Смаленскі інстытут фізічнай культуры. Працавала спачатку трэнерам па лыжных гонках у Клімавіцкай дзіцяча-юнацкай спартыўнай школе, потым настаўнікам фізкультуры ў роднай школе, а з 2002 г. — трэнер-выкладчык спартшколы.
Цэлы шэраг яе выхаванцаў можна назваць спартсменамі высокага класа. Напрыклад, Ірына Белавусава — сярэбраны прызёр Моладзевых гульняў СССР, Валянціна Сапешка, Валянціна Яроміна і Наталля Каліноўская сталі майстрамі спорту: першая — чэмпіён спартыўнага таварыства “Дынама”, другая — чэмпіён Рэспублікі Беларусь, трэцяя — удзельнік Алімпійскіх гульняў-2002. Сама А. Шапарава мае вялікія дасягненні ў спорце, у тым ліку на еўрапейскім узроўні. І нястомна рыхтуе, гадуе трэнер усё новых і новых спартыўных зорак Клімаўшчыны.
Узнагароджана медалём “За працоўныя паслугі” (2008).

Ветэран спартыўнага руху на Клімаўшчыне, майстар спорту па лыжных гонках. Нарадзіўся 22 красавіка 1941 г. у горадзе Чашнікі Віцебскай вобласці.
Пасля школы галоўнай справай свайго жыцця абраў спорт. З 9-га класа У.П.Чабан выступаў за Клімавічы на першынстве Магілёўскай вобласці па лыжных гонках. У інстытуце быў уключаны ў склад зборнай каманды Беларусі. Першым з Клімавіцкага раёна стаў удзельнікам зімовай Спартакіяды народаў СССР, якая праходзіла ў Свярдлоўску. Пасля завяршэння вучобы абараняў гонар каманды ЦСО “Ураджай”, неаднаразова ўдзельнічаў ва ўсесаюзных спаборніцтвах.
У 1965 г., выступаючы на спаборніцтвах у Віцебскай вобласці, стаў майстрам спорту СССР па лыжных гонках. За спартыўнае жыццё ён шмат разоў падымаўся на п’едэстал гонару. Дзякуючы Ўладзіміру Пятровічу ў Клімавіцкай дзіцяча-юнацкай спартыўнай школе з’явілася секцыя лыжных гонак. У.П.Чабан некаторы час працаваў у камітэце па фізічнай культуры і спорту райвыканкама і пятнаццаць гадоў — у гарадской школе №3, адкуль і пайшоў на заслужаны адпачынак.

Нарадзіўся 27 красавіка 1951 г. у в. Саўна Клімавіцкага раёна. Вучыўся ў Бранскім тэхналагічным інстытуце на лесагаспадарчым факультэце. Потым служба ў ВДВ.
У 1973 г. малады інжынер лясной гаспадаркі з’язджае працаваць у Сібір. У 24 гады ён ужо — галоўны ляснічы Куль-еганскага лясгаса. Яго працоўная біяграфія звязана з прыродаахоўнай дзейнасцю. Ён прайшоў шлях ад ляснічага да дзяржаўнага саветніка ІІІ класа. У свой час стаў заснавальнікам Ніжневартаўскага міжраённага камітэта па ахове навакольнага асяроддзя і пераламаў менталітэт нафтавікоў у адносінах да экалогіі.
На месцы, дзе раней была родная вёска, Мікалай Крупінін на свае сродкі паставіў памятны знак, прысвечаны в.Саўна. У граніце імёны і прозвішчы 348 жыхароў, якія жылі ў гэтай вёсцы.

Удзельнiк савецка-фiнскай вайны, вызваленчага паходу ў Бесарабiю ў 1940 годзе. У 1941 г. скончыў Ваенна-палiтычнае вучылiшча ў Адэсе.
У Айчынную вайну на фронце з 1941 года, гвардыi маёр- камандзiр танкавага батальёна. Удзельнiк Бабруйскай i Мiнскай аперацый 1944 года, вызвалення Польшчы. Вызначыўся ў баi за плацдарм на р. Нараў у вераснi 1944 года. Танкавы батальён пад камандаваннем Д.М. Цырубiна адзiн з першых фарсiраваў раку, 5.9.1944 года на плацдарме адбiў контратаку i, прыследуючы працiўнiка, знiшчыў 4 танкi i да 120 аўтаматчыкаў. Д.М. Цырубiн асабiста знiшчыў 2 процiтанкавыя гарматы. 
Памёр 6 сакавіка 1996 года.

  Больш за дзесяць гадоў прапрацаваў на пасадзе старшага навуковага супрацоўніка Клімавіцкага краязнаўчага музея.
 З 1991 па 1995 год быў намеснікам старшыні камісіі па стварэнню гісторыка-дакументальнай хронікі “Памяць” Клімавіцкага раёна.
З 1996 года — намеснік старшыні раённага аб'яднання краязнаўцаў “Спадчына”.
У 2010 годдзе Аляксей Мартынавіч прыняты ў Саюз пісьменнікаў Беларусі.
Першыя яго працы былі змешчаныя ў часопісу “Политический собеседник”. Ён з'яўляецца сааўтарам гісторыка-дакументальнай хронікі “Памяць” Клімавіцкага, Касцюковіцкага і Хоцімскага раёнаў, кнігі “Воспоминания климовчан-остарбайтеров”. Аўтар кніг “Хроника освобождения Климовщины. Боевые действия войск и работа местных органов власти на территории района осенью 1943 года” (2000 г.), “Немцы на Климовщине” (2008 г.), “Они защищали Климовщину. Боевые действия советских войск по защите Климовичского района летом 1941 года” (2012 г.), “Воины-климовчане в боях за освобождение Беларуси (октябрь 1943 – август 1944 гг.)” (2014 г.), “Климовчане – участники Сталинградской битвы” (2015 г.).

У дзеючай арміі з 1942 года: на Калінінскім, Варонежскім, 1-м і  2-м Украінскіх франтах. Гвардыі маёр.
Здзейсніў 135 паспяховых баявых вылетаў. Быў не толькі бясстрашным і ўмелым ваяром, але і добрым камандзірам і педагогам. Яго эскадрылля здзейсніла 1258 баявых вылетаў на штурмоўку варожых войскаў, не маючы ні адной баявой страты, і знішчыла 684 аўтамашыны, 87 танкаў, 21 артылерыйскую батарэю, 6 батарэй зенітнай артылерыі, 90 чыгуначных вагонаў, 3 склада з боепрыпасамі і гаручым, да 2350 варожых салдат і афіцэраў.
10 красавіка 1945  г. І. С. Нікалаеў рашэннем камандзіра 90-га гвардзейскага штурмавога авіяцыйнага Стараканстантынаўскага палка быў прадстаўлены да звання Героя Савецкага Саюза - па сукупнасці подзвігаў.
Званне Героя Савецкага Саюза прысвоена 15 мая 1946 года.
Загінаў 11 красавіка 1945 года.

Псеўданiм П. Буравей. Першы верш “На вакацыi” надрукаваў у 1930 годзе ў газеце “Пiянер Беларусi”. У 1932 выйшла першая кнiга яго вершаў “Песнi грузчыкаў”, якая пазначана прыкметамi часу. Асноўны яе лейтматыў — услаўленне ударнай працы, працоўнага энтузiязму. Яго раннiм вершам уласцiва паэтыка заклiкаў, лозунгавасць. Пасля доўгага вымушанага перапынку зноў пачаў друкавацца у 1959 годзе. Аўтар зборнiкаў паэзii “Час майго нараджэння”, “Прысады”, “Мая магiстраль”, “Заасцер’е”, “Заранка”, “Познiя ягады”.
Працоўныя буднi савецкiх людзей, гераiчнае мiнулае краiны, трывога за мiр на зямлi — такiя асноўныя матывы вершаў Паўла Пруднiкава. Яны вызначаюцца традыцыйным рытмiка-iнтанацыйным ладам, у некаторых вершах адчуваецца ўплыў паэтыкi Я.Купалы. Значнае месца ў яго творчасцi заняла тэма сталiнскiх рэпрэсiй (паэма “Таймыр”, напiсаная ў 1975-87, аповесцi “Яжовыя рукавiцы” пасля паўторнага наведання месцаў зняволення ў ваколiцах Улан-Удэ). Аўтар успамiнаў пра Я. Купалу, Я. Коласа, Ц. Гартнага, З. Бядулю, У. Галубка, А. Александровiча, П. Глебку, К. Грыневiча, стрыечнага брата А. Пруднiкава. Яму належаць нарысы, публiцыстычныя артыкулы. На вершы П. Пруднiкава “Першамайская” i “У паходы” напiсаў песнi Ю. Семяняка.  Жыў у Мiнску. Памёр 16 сакавiка 2000 г.

Беларускi савецкi графiк, член Саюза мастакоў Беларусi, удзельнiк мiжнародных выстаў, Дыпламант Мiжнароднага плэнэра 1998 года. 
Скончыў Вiцебскi педагагiчны iнтытут (1971). Выкладаў у Магiлёўскiм культпрасветвучылiшчы (1973 – 1979). Удзельнiк мастацкiх выставак з 1980 г. Працуе ў тэхнiцы акварэлi. Сярод твораў: “Рытмы Лаўсанбуда” (1978), “Поры года” (1980), работы “Браслаўшчына”, “Вартавыя неба” (1973), “Начная змена” (1974), “Проня. Берагi памятаюць”, “Мантажнiкi” (1975), “Новая лодка”, “У краi азерным”, “Бэз” (1976), “Хлеб, мед”, “Зямля рэчыцкая” (1979) , “Ляўкi. Дарога да паэта” (1982) i iншыя.

Выдаў кнігу “Поющие листья”. Рыхтаваў да друку зборнік вершаў і тры аповесці.
У сваёй творчасці ён перадаў вялікую любоў да Радзімы, прыгажосць прыроды роднага краю.
Вершы Васіль Ігнатавіч складаў лёгка. Для выказвання сваёй любові да прыроды ён знаходзіў словы не толькі хвалюючыя, часта музычныя, як званочкі. Ну вось хоць бы такія радкі, якімі пачынаюцца яго вершы: “Река холодно-быстрая”, “В белом пламени черемухи”, “Убаюкалась ночь”, “Желтый лист морозом тронут” і іншыя.

Мікалай Клаўс нарадзіўся 6 (19) снежня 1906 ў г. Клімавічы Магілёўскай губерні ў сям'і Парфірыя Восіпавіча Клаўса і Барбары Паўлаўны Георгіеўскай. Праз чатыры гады памёр бацька, і хлопчык выхоўваецца ў сям'і дзеда па матчынай лініі: Паўла Якаўлевіча Георгіеўскага. П. Я. Георгіеўскі - настаяцель саборнай Міхайлаўскай царквы, благачынны 2-й акругі, законанастаўнік ў Клімавіцкім мужчынскім і жаночым прыхадскіх вучылішчах. Адрознівалі Паўла Якаўлевіча высокія чалавечыя якасці. У яго прасторным доме выхоўваліся 11 унукаў шасці рана аўдавелых дачок. Меліся выдатная бібліятэка, музычныя інструменты.
Вельмі хутка Мікалай асвоіў гітару, мандаліну і балалайку. Мама, Варвара Паўлаўна, працавала акушэркай у Клімавіцкай земскай бальніцы, а яшчэ яна выдатна іграла на піяніна. Мікалай стаў патроху асвойваць піяніна і навучыўся так добра гуляць, што стаў падпрацоўваць тапёрам ў кіно, за што атрымліваў паўтара рубля за сеанс.
У 1921 г. Мікалай паступіў на фартэпіяннае аддзяленне студыі ім. Ф. Шаляпіна ў Маскве, але з-за недахопу сродкаў да існавання вымушаны быў вярнуцца дадому.
Паступае ў Мінскі музычны тэхнікум на фартэпіяннае аддзяленне. Вучыўся Мікалай самазабыўна. Неўзабаве ён паступае яшчэ на два аддзяленні: кампазітарскае і дырыжорскае. Настаўнікам па дырыжыраванню ў яго быў І. Гітгарц - заснавальнік сімфанічнага аркестра Беларускага опернага тэатра. Ілля Аляксандравіч Гітгарц вылучыў таленавітага вучня і стаў займацца з ім асобна. Ён адзначыў у Мікалая прыродную тэхніку выканання.
Вялікі ўплыў на фарміраванне маладога музыканта аказаў яшчэ адзін вялікі артыст, оперная зорка - А. П. Боначыч. Дзякуючы яму Клаўс навучыўся разбірацца ў прыродзе вакалу.
З 1939 і да вайны Мікалай Парфіравіч працуе галоўным дырыжорам сімфанічнага аркестра Усебеларускага радыёкамітэта. Вайна заспела Мікалая Клаўса з сям'ёй у Мінску.
Па заданні падпольшчыкаў ён уладкаваўся працаваць дырыжорам сімфанічнага аркестра Мінскага гарадскога тэатра. У акупаваным горадзе ставіліся оперы Моцарта, Бізэ, Расіні, Штраўса.
Але ў 1948 годзе яго арыштавалі, абвінаваціўшы ў здрадзе Радзіме і антысавецкай агітацыі, прысудзілі да расстрэлу, а пасля перагляду справы - да 25 гадоў пазбаўлення волі.
Каханне да музыкі дапамагло яму выжыць у суровых умовах лагеря. Клаус складаў музыку і аднаўляў па памяці раней агучаныя ім творы. У 1950 году сіламі зняволеных паставіў оперу Лысенка “Наталка-Полтавка”.
Пасля вызвалення і поўнай рэабілітацыі Мікалай Клаўс застаўся жыць у Рэспубліцы Комі - у Сыктыўкары. Тут яму прапанавалі пасаду галоўнага дырыжора музычна-драматычнага тэатра. Тут ён ажыццявіў пастаноўку дзесяткаў оперных і балетных спектакляў. Сярод іх: “Сивильский цирульник” Расіні, “Русалка” Даргомыжского, “Травіята” Вердзі.
У Сыктыўкары Мікалай Парфіравіч прапрацаваў восем гадоў і пакінуў пра сябе добрую памяць.
Усе наступныя гады ён жыў у Калузе. Працаваў канцэртмайстрам ў філармоніі, пазней займаўся на хаце з спевакамі-аматарамі.
Перанесеныя нягоды моцна адбіліся на зроку, а ў 90-х гадах - аслеп канчаткова. Але да канца жыцця маэстра захоўваў актыўную жыццёвую пазіцыю. Мікалая Парфіравіча не стала 19 лістапада 2001 г.
Сэрца М. П. Клаўса назаўжды было аддадзена сваёй малой радзіме. Незадоўга да смерці, пры сустрэчы з музыковедам Вольгай Брылон, Мікалай Парфіравіч сказаў: “Клімавічы — гэта, па-мойму, самы цудоўны горад, які толькі можа быць на Зямлі!”.