Крок за крокам, за хвілінаю хвіліна –
Усё адлічвае гадзіны , дні, гады -          
Нам жыцця чарнобыльскі гадзіннік.
Тахкае, бы сэрцайка, ў грудзі.                  

Як жа трэба па жыцці прайсці,                         
I каб след пакінуць свой адметны?        
I не толькі на раллі прыметны,                   
А і ў памяці нашчадкаў дарагі,
Перапоўнены самотнае тугі.

Вёсцы Завідаўка,
Што стаіць на ўзлеску,
Можна зайздросціць.
Хаця і невялічка,
Але нібы тая крынічка,
Людзьмі йна багата,
Мужнымі і працавітымі
Аратымі.
А яшчэ - мясцовасцю, рэчкай!
- Нашы ваколіцы
Не горш за вядомыя, -
Скажа вам тут
Кожны сустрэчны.
А за Астром, рукой падаць -
Эх, якая благадаць -
Зямля руская!
У засені дрэў
Патанаюць хаткі.
Кожнай вясной
Зацвітаюць яблынькі
Каля дамоў.
Толькі
Не пабачыць болып
Бялюткай квецені
Хлопец адной з ёй...
Усе мы - родам з дзяцінства.
Усе мы - родам з хат.
А вось і хата
Бацькі Івана.
Трэці год, як пабудавана.
А тэхніка, вядома, што і чалавек,
Жыве і памірае адзін век.
I ёсць у яе свае ўрачы
Гатовыя памагчы і нават уначы.
Шалыгін, калі надарыцца паломка,
На дапамогу прыйдзе лоўка.
Ваш зваршчык, майстар на ўсе рукі.
Вось дзе спатрэбяцца навукі!
Усіх іх - пяцёра,
Ды справа - не нова
Для Панцялеева, Рыжыкава,
I навічка - Уладзіміра Новікава.
Калі прызнацца шчыра:
Даўно Даўгавесава С.І. кароў даіла.
Але ўсё ж марку захавала
I майстрам - педагогам стала.
Група аператараў даення
Яе ў вучылішчы - адно гарэнне!
Няхай ужо ведае і сама:
I Навумавай Т.І. у тым заслуга.
У павароў-кандытараў - прафесія прывабна,
У кожнай справе дзяўчаткі ладны.
Тут таксама твораць цуд,
У святочным торце ўвасобіцца іх прысуд.
Фантазія патрэбна, добры смак,
Чаму і вучаць майстры ўсіх так.
А лепей кажучы, майстрыцы,
У якіх чаму ёсць павучыцца!
У Растоўскай Тамары, Кунгурцавай Ганны
Случанавай і Чарновай,
I самай маладой -
Жарыкавай Наталлі Мікалаеўны.
Тут сярод дзяўчат і майстрыц
Ледзь не сам царэвіч,
У групе повараў-кандытараў
Выкладчык А.С. Каранцэвіч.
Гады вучобы хутка мінаюць
I навучэнцы гэта знаюць.
Не толькі вывучаюць гайкі,
А і самыя звычайныя прымаўкі.
Тут ім гатовы памагчы
Выкладчыкі, што як і ў школе,
Вядуць урокі да начы
На роднай беларускай мове.
Палятаеў, Фяцісава, Саўкін,
Захарэнка, Навумава,
I Трафімаў з Бераснёвым
Вучаць словам тут толькі новым.
I прыгожаму, добраму, вечнаму,
Самаму чалавечнаму.
Мы ўдзячны ўсім за навуку,
Паціскаем шчыра вам руку.
Юбілей, пад Новы год,
Без усялякіх там прыгод
ПТВ страчае!
Шчасця ж, міру і дабра,
Аўтар вам жадае.

Здаецца, не памог камусьці.
Не даў рукі, і рэчы не паднёс...
Хаця і мог.
Нямы дакор застыў на сэрцы-
Камусьці ўсё ж не дапамог.
І я жыву цяпер, яку даўгу...
А трапіцца ізноў: "Ці памагу?"

Белые берёзы
С жёлтой сединой.
Всё прохладней росы
Осеннею порой.
Вот и день короче!
Темень на дворе.
Хмурит она очи,
Но всё это — по мне!
Всё тревожней птицы.
Ждёт их перелет.
На прощание скворцы
Сели в огород.
Унесут на крыльях те до мая
В дальние края
Грусть, а ведь то она
Вся жизнь моя.
Поле, пусть и голое,
Но ведь так манит!
Вспашка - дело ведь не скорое,
А меня всё тянет.
К родимому, скорей!
Вот и оно — стоит.
В ожидании пахарей
И костёр дымит.
Я пройдусь бороздами,
Душа отойдёт.
Прошагаю краями острыми,
Что-то там и найдёт.